घेऊ पाहे ठाव

धरेवर माणसाचे
असे इवलेसे गाव
निराकार आकाशाचा
तरी घेऊ पाहे ठाव

पोकळीचे करी भाग
आणि नावे देई त्यांना
जगण्यात जागा देई
राशी तारे नक्षत्रांना

दूर अगम्य ब्रह्मांड
त्याशी जोडू पाही नाते
तम तेज गती सारे
त्याला आत जाणवते

येते भाळावर कोर
कृष्णविवर मनात
दिक्कालास भेदून, ये
तेजोनिधी अंगणात

अणूरेणूत मानवी
भूमी आकाश नांदते
जाणिवेच्या ऐलपैल
शून्य-अनंत वसते..!
***
आसावरी काकडे
२९.८.२०१६