ओली आस

मेघ पांढरे कोरडे
पाणी शोधत फिरती
जलाशय आटताना
ओली आस जागविती

तप्त उन्हाची काहिली
मुरवून अंतरंगी
निळा दिलासा देतात
स्वतः असून निरंगी

मग तुडुंब भरते
आर्द्रतेने अवकाश
तेव्हा शोषून घेतात
त्याचा भार सावकाश

गच्च भरलेपणाने
मेघ होतात ते काळे
शुभ्र वर्षावात दिसे
रूप कृष्णाचे सावळे..!
***
आसावरी काकडे
११.८.२०१६