तरीही

किती जाळली लाकडे, पाहिले ना
किती थापल्या भाकरी, मोजले ना

कधीची अशी रांधते माय येथे
तरी पोट का रे कुणाचे भरेना..?

खरी भूक थोडेच मागे परंतू
मनातील हव्यास का आवरेना

समुद्रात येई नद्यांचेच पाणी
सराईत खारेपणा का सरेना?

रकाने भराया किती शब्द येती
दिलासा कुणाला तरी का मिळेना

किती जन्म येथेच झाले तरीही
जिवाला कुणी ओळखीचे दिसेना..!
***
आसावरी काकडे
28.7.2016
(साप्रेभ. दि. अंक २०१६)

सावली

केव्हातरी काढलेलं
माझं एक कृष्णधवल छायाचित्र-
खिडकीत बसलेली मी
चेहर्‍यावर अर्धा उजेड
अर्धी सावली..!

मनात आलं...
किती वर्षे झाली
मी अर्धीच वावरतेय सर्वत्र
सावलीतली अर्धी मी
अजून दिसलेच नाहिए कुणाला
माझंही कुठं लक्ष गेलं
आजवर तिच्याकडं..?

खरंतर
जन्मक्षणापासूनच
आपल्या सोबत असते
आपली सावली
पाहात असते जवळून
गळणार्‍या पानांसारखा
जगलेला एकेक क्षण...
बाहेर पडणारा एकेक निःश्वास
निर्माल्य बनत वाहून जाताना..

वजा होत जाणार्‍या
उजेडातल्या आपल्यावर
लक्ष ठेवून असते
हसत असते आपल्या
सुख-दुःखांना.. काळज्यांना..स्वप्नांना
बोलत नाही काही
मिसळत नाही आपल्यात
नुसती चालत राहाते सोबत..

पण वाटतं
कधीतरी अचानक
स्वतःतच सामावून घेईल ती
उजेडातल्या आपल्याला
कल्पनाही न देता
आणि
अदृश्य होईल निराकारात..!
***
आसावरी काकडे
२६ जुलै २०१६

किती अजून आहे दूर

अब्जावधी वर्षांमधली
किती वर्षे जगून झाली

किती अंतर कापून झाले
किती अजून बाकी राहिले

किती अजून आहे देणे
चालू आहे आळवणे

गाणं मागतोय तो सूर
किती अजून आहे दूर

किती विटा झाल्या रचून
किती वेळा घेतले लिंपून

किती अजून बाकी भर
केव्हा होईल बांधून घर

अब्जावधी येथे जीव
अनंत काळ करतो कीव

प्रत्येकावर नाव तुझे
तरी चाले माझे माझे

***

आसावरी काकडे
२६ जुलै 2016

साद हिरव्याची पण..

साद हिरव्याची पण
मोह धरी आवरून
झाड शाळेला निघाले
हात छोटीचा धरून

शाळा दूर नाही फार
आहे आवारामधेच
आणि आवारही आहे
आखलेले बुंध्यातच

छोटी आपली आपण
शिकेलच हळू हळू
कसे तगायचे इथे
तिला लागेल आकळू

निश्वासून प्राणवायू
कसा शोषायचा रस
द्रव्य हरित पर्णांचे
कसे रखावे सकस

छोटी होईल तरुण
भय घावांचे झाडाला
पण तगायचा वसा
मुळातच कोरलेला

घाव पडलाच तर
खत जिवाचे करेल
आणि रुजून नव्याने
झाड पुन्हा बहरेल..!

***

आसावरी काकडे
२१ जुलै २०१६
(विवेक?)

दुःख शहाणे असते

जेव्हा आतून बाहेरून
पोळत असते
दुःख वादळाच्या रूपात
वारा होऊन येते

आतली ज्योत थरथरू लागते
त्या झंझावातात
तेव्हा दुःख कंदिलाची काच
होऊन येते

सावध राहूनही
कडेलोट झालाच
तर दुःख बिछाना होते

मन काताऊ लागले
कुरकुरू लागले
तर दुःख मोठी रेष दाखवते

कधी ते भोगलेल्या सुखांची
किंमत वसूल करायला येते
तर कधी येणाऱ्या सुखांसाठी
पागडी मागायला येते

आधीच्या रेंगाळलेल्या भिडूला
खो द्यायला येते कधी
तर कधी रुचीपालट म्हणून
भेट द्यायला येते...

दु:ख शहाणे असते..
केवळ दु:ख नाही देत ते
प्रत्येक वेळी जाता जाता
थोडे शहाणपणही देते..!
***
आसावरी काकडे
१८.७.१६

परस्परावलंबन..

सांगितले त्यांनी तोच असे कर्ता

आणि करविता घडे त्याचा

शब्दांचे प्रामाण्य मानून तयांनी

तोच ध्यानी मनी चिंतियेला

अखंड आकांत मांडला तरीही

साक्षात कुणीही आले नाही

कळून चुकले कुणी नाही देव

आहे सर्व ठाव रिता रिता

मग नाही त्याला देऊ केले नाव

साकारला देव भक्तीसाठी

देवाचे निर्माते झाले सर्व संत

अनंत कवेत कवळले

देव-भक्त नाते एकमेकावीण

राहील अपूर्ण असे झाले..!

***

आसावरी काकडे

१५ जुलै २०१६

पण कधी कधी..

दरवर्षी एक कुलूप लागते
बंद होत जाते तळघर

वर्षे गाडतात काय काय किती
कराया गणती वेळ कोणा?

साऱ्या गराड्यात जाते हरवून
वेडे मूलपण प्रत्येकाचे

पण कधी कधी होते अनावर
पडते बाहेर उफाळून

आणि मनमुक्त लागते हुंदडू
उडवीत चेंडू प्रौढत्वाचा..!

***
आसावरी काकडे
१४ जुलै २०१६

दुःख म्हणावे दुःखाला

दुःख म्हणावे दुःखाला

आणि सुखालाच सूख

म्हणू नये तृप्त आहे

पोटी असताना भूक

येती प्रश्नातून प्रश्न

त्यांचा घालावा पसारा

गुंता सुटेना झाला की

जीव व्याकुळेल जरा

देह मन बुद्धी सारे

आधी पणाला लावावे

धाप लागेल इतके

प्रश्नांमगून धावावे

काही मिळणार नाही

झोळी रितीच राहील

उत्तरांचे मृगजळ

डोळ्यांतून पाझरेल

अशा निर्वाणीच्या क्षणी

स्वीकारावे निरुत्तर

अतृप्तीच्या पदरात

घ्यावा पार्थीव आहेर..!

***

आसावरी काकडे

१३ जुलै २०१६

हीच त्याची रीत

डोळ्यांच्या खिडक्या अशा सजलेल्या

आशा पालवल्या उत्सवाच्या

कोणता उत्सव प्रतीक्षा कोणाची

कोणत्या क्षणाची देहजाणे

परंतू दारांना कुलुपे किती ही

कुणीही कधीही येऊ नये

खिडक्या उघड्या दरवाजे बंद

आगळाच छंद अदृष्टाचा

असा महालात किंवा झोपडीत

हीच त्याची रीत सर्वांसाठी..!

***

आसावरी काकडे

१२ जुलै २०१६

काही नको म्हणताना

काही नको म्हणताना
काही हवेच असते
पळणार्‍या मेघांमध्ये
रूप मनीचे दिसते

बोट सोडले तरीही
स्पर्श उरतोच मागे
फूल-गळल्या देठात
रंग असतात जागे

वर वर मौन जरी
गुंते असतात पोटी
एका अटळ क्षणाला
नकळत येती ओठी

मुळे रोवून खोलात
झाडे उभी एका जागी
उदासीन मन तेथे
जाई बनून बैरागी

झाडे काही न करती
पण ठेवतात लक्ष
बुद्ध खाली बसला की
एक होते बोधीवृक्ष..!

***
आसावरी काकडे
७ जुलै २०१६

तिजा कोण?

दोन जिवांची बाई मी
ओझे पेलवेना झाले
एक रमतो इथेच
चित्त दुजाचे उडाले

एक खेचतोय पाय
दुजा म्हणे आता पुरे
एक निरोपाला सज्ज
दुजा थंडीला घाबरे

दोन जिवांची अशी ही
ओढाताण सोसतेय
कधी ऐकते एकाचे
कधी थकून जातेय

कळेनासे झाले आहे
देहातले हे त्रिकुट
दोन जीव, तिजा कोण?
एक सनातन कूट..!

***

आसावरी काकडे
६ .७ .२०१६