रोज सकाळी उठल्यावर
दिनचर्या सुरू करताना
रात्री मनात रेखून ठेवलेली स्वगतं
मनातच ठेवून ती दार उघडते
झाडपूस करते आणि
दारात बसवून घेतलेल्या
कडाप्प्याच्या चौकोनाला
अभिव्यक्तीचं आंगण समजून
एकेका स्वगताचे ठिपके मांडत जाते..
मनात खोल रुतलेल्या
भावनांच्या बारीक रेषांनी
अलगद जोडून टाकते त्यांना..
आणि
तयार झालेल्या रांगोळीत
असे काही रंग भरते
की स्वगतांचे ठिपके दिसेनासे होतात
भावनांच्या रेषाही झाकल्या जातात..
छान जमून जाते रांगोळी
नकळत एक दीर्घ निःश्वास टाकत
ती आत जाते..
तिला घर निरामय.. प्रसन्न वाटू लागते..
रात्री मनात रोखून धरलेली स्वगतं
रांगोळीत मिसळून ती मुक्त झालेली असते
तिला कळतही नाही की रोज दारात
ती रांगोळी नाही एक कविता रेखत असते..!
**
आसावरी काकडे
२८.७.२०१८
