असे वेडे तण

अपसुक उगवते
नको खत पाणी
नको प्रशस्त वावर
नको निगराणी

उगवते फटीतून
दऱ्याखोऱ्यातून
पायातळी अंथरते
जगण्याची धून

त्यांचे हिरवे लाघव
नेत्रसूख देते
जीवसृष्टीचे निश्वास
पदरात घेतेे

त्यांनी घेतलाय वसा
नित्य फुलण्याचा
किती छाटले तरीही
खोल रुजण्याचा

जन्म घेई पुन्हा पुन्हा
असे वेडे तण
जणू होते अनावर
भुईलाही मन..!
***
आसावरी काकडे
२३.८.१६