दुःख शहाणे असते

जेव्हा आतून बाहेरून
पोळत असते
दुःख वादळाच्या रूपात
वारा होऊन येते

आतली ज्योत थरथरू लागते
त्या झंझावातात
तेव्हा दुःख कंदिलाची काच
होऊन येते

सावध राहूनही
कडेलोट झालाच
तर दुःख बिछाना होते

मन काताऊ लागले
कुरकुरू लागले
तर दुःख मोठी रेष दाखवते

कधी ते भोगलेल्या सुखांची
किंमत वसूल करायला येते
तर कधी येणाऱ्या सुखांसाठी
पागडी मागायला येते

आधीच्या रेंगाळलेल्या भिडूला
खो द्यायला येते कधी
तर कधी रुचीपालट म्हणून
भेट द्यायला येते...

दु:ख शहाणे असते..
केवळ दु:ख नाही देत ते
प्रत्येक वेळी जाता जाता
थोडे शहाणपणही देते..!
***
आसावरी काकडे
१८.७.१६