कोणताही बंध आता मज नकोसा वाटतो
सांजवेळी रडवणारा स्वर नकोसा वाटतो
अडकलेल्या पाखराला मोकळे सोडून द्या
पंख मिटल्या सानुल्याचा छळ नकोसा वाटतो
अक्षरांना जोडणारा शब्द तू देशीलही
स्पर्श त्याचा भावनांना पण नकोसा वाटतो
वेचले तारुण्य सारे माधवीने त्या युगी
अस्मितेला आजच्या तो वर नकोसा वाटतो
बरसतो तो एवढा की ध्वस्तता ओशाळते
गंधही ओला मृगाचा मग नकोसा वाटतो..!
आत्मरंगी रंगले मन भोवताली स्तब्धता
स्वस्थतेला डहुळणारा रव नकोसा वाटतो
***
आसावरी काकडे
२२.९.२०१९
No comments:
Post a Comment