शेवटी जाण येते..!

रडत बुडत जो तो
हात मागे तराया
सकल विकल येथे
कोण ये सावराया

खळबळ अति आहे
भोवती माजलेली
निवविल कळ ऐसा
कोण ना येथ वाली

दरवळ जरि येथे
गंध कोठे दिसेना
दहशत कसली ही
वाटते या फुलांना

बिलगुन मन राही
देहभावास नित्य
इकडुन तिकडे त्या
येरझाऱ्याच फक्त

जवळ जवळ जाता
शून्य हातात येते
अन मृगजळ सारे
शेवटी जाण येते..!
***
आसावरी काकडे
२.२.२०१७