असू दे (ज्ञानेश्वरी उपमा १७४/४)

विश्व अमूर्ताचा । असे कवडसा
चैतन्य विलासा । पार नाही

कवडसे छाया । जल-ओघ माया
आकाशाची काया । दिसते ना

असू दे भ्रामक । असू दे क्षणिक
किती हे मोहक । फूल, पान

सगुणाचे मोल । कथिले संतांनी
कवितेचा धनी । केले त्याला

अनाहतातून । प्रकटते धून
शाश्वतामधून । अशाश्वत

पार्थीव नेत्रही । नाहीत शाश्वत
आनंद अ-मृत । होऊ दे रे..!
***
आसावरी काकडे