नसे समारोप..

किती कळ्या या देठात
किती खोल श्वास
रंग सोनसळी त्याला
जगण्याचा ध्यास

रोज उकलून देठ
कळी डोकावते
आणि कळी विलगून
फूल उमलते

होते अर्पण असणे
थोडे उजळून
मग निर्माल्य देखणे
पडते गळून

पुन्हा तरारते देठ
खोलते भांडार
पुन्हा कळ्या फुलण्याचा
नवीन बहर

सृजनाच्या खेळाला या
नसे समारोप
नित्य रुजणे फुलणे
चाले आपोआप..!
***
आसावरी काकडे
१३.९.१६