Saturday, 17 September 2016

माय कधीची..

इवल्या देहा कष्टणे काय असे हा भोग
माता की ही बालिका असे निरागस 'योग'?

एका देहा राबणे एका कळते भूक
वणवण पाहुन कोवळी रस्ता झाला मूक..!

माथी मोळी टांगली झोळीमध्ये पोर
मनास तुडवत चालली आता कसला घोर

रस्ता मागे राहिला पुढे निघाली बाय
पुढचा रस्ता चालवी कितिही थकले पाय

नभास ठाउक चांदणी भूमीला विस्फोट
माय कधीची पाजते तिला कळाले पोट..!
***
आसावरी काकडे
१५.९.१६

No comments:

Post a Comment