पिवळ्या पानांकडेच जाते लक्ष अताशा
हसता हसता ओठी ये मरणाची भाषा
येइल तेव्हा येउदेत त्या कोण थांबवी
तोवर जीवा गोंजारावे लावुन आशा
***
पीस क्षुद्रसे फुंकेनेही उडून जाते
कुणा न कळते अवचित काही का कोसळते
कुठे शिंकते माशी इकडे कार्य नासते
क्षुद्र असे या विश्वामध्ये काही नसते
***
किती बायका येती रमती पाणवठ्यावर
कामांसोबत गप्पा होती पाणवठ्यावर
एक समांतर घरकुल असते बिनभिंतींचे
माहेराची सुखे भेटती पाणवठ्यावर..!
**
आसावरी काकडे
४.४.२०१७
No comments:
Post a Comment