स्वप्न म्हणालं, ऐक

एकदा माझं स्वप्नं
मेण्यातून मिरवत मिरवत
दिमाखात क्षितिजापार गेलं
पण असीम आसमंतात भरकटून
थकून गेलं पार
नि जमिनीवर आलं..

मातीचा किनारा लागताच
टक्क भानावर येत
मेण्यातून उतरून चालू लागलं
एकेक पाऊल टाकत..

पहाटेनं मंद उजेडाच्या हातानं
वास्तवावरचं रात्रीचं पांघरूण
अलगद बाजूला केलं
तसं खडबडून जागं झालं ते

मनाला म्हणालं, 'ऐक
ही हार नाहीए माझी...
मृगजळ असलं तरी
समजून घ्यावं लागतं क्षितिज
तेव्हा कुठं जरा जरा उमगतं
आकाशाचं संगीत
लाटांची गाज ओसरते
हेलकावणारं गलबत स्थिरावतं
सत्वाचे पैंजण आत्मविश्वासानं
रुणझुणू लागतात
आणि समोर अंथरली जाते
एक अनवट पायवाट
बोधीवृक्षाकडे नेणारी..!'
***
आसावरी काकडे
१७.६.२०१७