ठसा

कधीपासून आठवत नाही
रोज स्वप्न पाहाते आहे
पायातळी वाळू तरी
ठसा सोडून जायचे आहे

स्वप्नात एकदा आला कोणी
नभात तारा झालेला
हवा होता शब्द त्याला
रक्तामधे भिजलेला

स्वप्नामधेच कळले त्याला
स्वप्न माझ्या डोळ्यातले
अलगद पापण्या उघडून त्याने
अंजन घातले मातीतले

कळले आतून आली जाग
स्वप्न आले भानावर
दमदार असेल पाऊल तरच
ठसा उमटेल वाळूवर..!
***
आसावरी काकडे
२२.११.१६